Sint Louis Martin en Sint Zélie Guérin: Heiligen van het huwelijks- en gezinsleven
Louis Joseph Stanislas Martin werd geboren in Bordeaux op 22 augustus 1823, als zoon van een Napoleontische officier. Hij groeide op in een gedisciplineerde en religieuze omgeving en kreeg onderwijs van de Broeders van de Christelijke Scholen. In zijn jeugd wilde hij zich aan God wijden als religieus in het hospice van de Grote Sint Bernard, maar werd afgewezen wegens gebrek aan kennis van het Latijn. Hij besloot zich vervolgens toe te leggen op het horlogemakersvak, dat hij met bekwaamheid en passie uitoefende.
Zélie Guérin werd geboren op 23 december 1831 in Gandelain, nabij Alençon. Ook zij was dochter van militairen en kreeg religieus onderwijs van de Zusters van de Eeuwige Aanbidding. Ze wilde een Zuster van Liefde worden, maar de overste vertelde haar dat dit niet haar roeping was. Zélie wijdde zich toen aan kantklossen, specialiseerde zich in het verfijnde “Alençon-punt” en richtte een succesvolle ambachtelijke onderneming op.
In 1858 ontmoette Zélie Louis op de brug van Saint Leonard in Alençon. Het was liefde op het eerste gezicht: “Dit is de man die God voor mij heeft bereid,” schreef Zélie. Na enkele maanden verloving trouwden ze op 13 juli 1858 om middernacht in de kerk van Notre-Dame in Alençon. Aanvankelijk leefden ze hun huwelijk in kuisheid, alsof het een gewijd leven was, maar na verloop van tijd beseften ze dat hun roeping lag in het volledig beleven van de huwelijksliefde.
Uit hun huwelijk werden negen kinderen geboren, maar slechts vijf overleefden: allemaal meisjes, allemaal religieuzen. De bekendste is Theresia, die in 1925 heilig werd verklaard en in 1997 tot Kerklerares werd uitgeroepen.
Het gezin Martin was een waar huiselijk heiligdom: de dag werd gekenmerkt door de dagelijkse mis, gebed, geestelijke lectuur en naastenliefde. Louis en Zélie ondersteunden elkaar wederzijds, deelden de lasten van werk en opvoeding. Zélie leidde haar kantbedrijf met vaardigheid, verkocht aan de Parijse bourgeoisie en onderhield het gezin. Louis werkte als horlogemaker, maar zorgde ook met tederheid en vastberadenheid voor het huis en de kinderen.
Hun opvoeding was veeleisend maar liefdevol, gebaseerd op vertrouwen in de Voorzienigheid en liefde voor God. Het spirituele leven van de Martins was diep en concreet. Ze namen deel aan de sacramenten, waren actief in het parochieleven en beoefenden liefdadigheid. Hun geloof was niet abstract, maar belichaamd in dagelijkse keuzes: in hun werk, opvoeding en het omgaan met moeilijkheden.
Zélie schreef vaak brieven aan haar dochters en vriendinnen, waarin een rijpe spiritualiteit doorklinkt, gekenmerkt door overgave aan God en liefde voor het gezin. Louis was een contemplatief man, liefhebber van natuur en stilte. Na Zélie’s dood wijdde hij zich volledig aan zijn dochters en begeleidde hen in hun roepingsonderscheiding. Hij bracht Theresia naar de Karmel van Lisieux en steunde haar moedig ondanks haar jonge leeftijd.
Het leven van de Martins was niet zonder pijn. Vier kinderen stierven op jonge leeftijd. In 1877 kreeg Zélie borstkanker en stierf op slechts 45-jarige leeftijd. Louis, nu weduwnaar, verhuisde met zijn dochters naar Lisieux. In de laatste jaren van zijn leven werd hij getroffen door arteriosclerose en een vorm van mentale verlamming, waardoor hij opgenomen moest worden. Ook deze beproeving leefde hij met waardigheid en overgave aan Gods wil.
De processen voor de zaligverklaring van Louis en Zélie begonnen afzonderlijk, maar werden later samengevoegd tot één traject. Ze werden zalig verklaard op 19 oktober 2008 in Lisieux en samen heilig verklaard op 18 oktober 2015. Hun liturgische gedachtenis wordt gevierd op 12 juli, de verjaardag van hun huwelijk.
Louis en Zélie Martin zijn heiligen van naast de deur, getuigen dat heiligheid mogelijk is in het gewone leven. Ze verrichtten geen spectaculaire wonderen, maar leefden de christelijke deugden met heroïsche trouw in hun huwelijk, werk en ouderschap. Ze zijn een voorbeeld voor koppels die liefde willen beleven als roeping en missie.
In een wereld die geloof vaak scheidt van het leven, tonen Louis en Zélie dat het mogelijk is om heilig te zijn in het alledaagse: in de manier van liefhebben, opvoeden, werken en lijden. Hun huis in Alençon is vandaag een bedevaartsoord, en hun getuigenis blijft generaties gelovigen inspireren.
Het verhaal van Louis Martin en Zélie Guérin is een verhaal van liefde, geloof en hoop. Het is het verhaal van twee echtgenoten die het Evangelie leefden in de eenvoud van het gezinsleven, en heilig werden niet door wat ze deden, maar door hoe ze liefhadden. In een tijd waarin het gezin vaak ter discussie staat, is hun getuigenis een baken dat de weg verlicht voor wie God zoekt in het dagelijks leven.
